Felicitas

1.

fēlīcĭtas, ātis, f. [1. felix].

I.

(Acc. to felix, I.) Fruitfulness, fertility (post-Aug. and rare):

felicitas major Babyloniae Seleuciae,

Plin. 18, 18, 47, § 170:

terrae,

Plin. Ep. 3, 19, 6.—

II.

(Acc. to felix, II.) Happiness, felicity (the predom. signif. of the word; syn.: fortuna, fors, sors, fatum): neque enim quicquam aliud est felicitas, nisi honestarum rerum prosperitas, Cic. Fragm. ap. Amm. 21, 16:

fuit felix, si potest ulla in scelere esse felicitas,

id. Phil. 2, 24, 59; id. Brut. 96, 329:

alii fortuna felicitatem dedit, huic industria virtutem comparavit,

Auct. Her. 4, 20, 27:

reliquum est, ut de felicitate pauca dicamus,

good-fortune, luckiness, Cic. de Imp. Pomp. 16, 47; cf.:

ego sic existimo in summo imperatore quatuor has res inesse oportere, scientiam rei militaris, virtutem, auctoritatem, felicitatem,

id. ib. 10, 28:

felicitas in re,

id. Font. 15, 32; cf.:

felicitatem Helvetiorum bello esse perspectam,

Caes. B. G. 1, 40, 13:

ut paulum ad summam felicitatem defuisse videretur,

id. ib. 6, 43 fin.:

quo simul atque intus est itum, incredibili felicitate Auster in Africum se vertit,

id. B. C. 3, 26 fin.:

haec (mala) omnia subterfugere, non modo sapientiae, sed etiam felicitatis esse,

Cic. Lael. 10, 35:

quasi non et felicitas rerum gestarum exercitus benevolentiam imperatoribus, et res adversae odia concilient,

Caes. B. C. 2, 31, 3.—In plur.:

bonae felicitates,

Ter. Eun. 2, 3, 32:

ea vis ipsa, quae saepe incredibiles huic urbi felicitates atque opes attulit,

Cic. Mil. 31, 84.—

II.

Fēlīcĭtas, personified as a deity, Cic. Verr. 2, 4, 2, § 4; Aug. Civ. D. 4, 18, 23; Suet. Tib. 5.

2.

Fēlīcĭtas Julia, i. q. Olisipo, now Lisbon, Plin. 4, 22, 35, § 117.